Kadın Aşk ve Şarap Şiiri - Zehra Kemaloğlu

Kadın Aşk ve Şarap

Yaşama doyamadığımız
Ne güzelmiş gülden bahar, bahardan neşe.

Ne koysam adını? aşk mı? desem
Ne fark eder, tebessüm gibi.

En güzeli
Güneşten aldığı ışığı yansıtan
Ne hoştur gizemi
Ay diyorlar adına
Tanrıça!
Zei Ra.

Savursa, saçları sırça köşk.
Kalsa, bir kılıçlık boynu
Saman çöpü
Sevdaya.

Aydan karanlık, bir yüzü
Günlük güneşlik.

Buğulu vişne bahçesi
Allı pullu
Şarabi elleri.

Çiçekli yorganları süt kokarken
Uykularına çocuk beleyen.

Çocukların huysuzu
Şimdilerde, bebeğini yıkıyor ninni yağmuruyla
Sonra derin uykuya dalıyor...

Geçmişe....

Ahşap evin arkasında
Kızgın öğle sıcağını beklerdi
Babaannesi, tahta teknede yıkardı onu
Tenekede ısıtırdı suyu üstelik
Sabunu seneden seneye kurutur güneşlikte
Kızdığında 'tak' diye de başına vururdu
Güneşte tarardı sarı saçlarını
Kına da yakardı arada bir
Ne cici yakışırdı çillerine
Helallik.
Ana emeği....

Islık çalardı kuruyan dudaklarıyla
Yanardı güneşte yanakları
Çatlardı.

Ceviz nedir bilmeden
Kalbinden çatlamayı öğrendi
Fındık kabuğuna girer çıkar oldu canı
Aşk doldu.

Aşktan kimse çatlamadı, oysa
Sadece gürültülü ses çıkardı
Hepsi bu.

İnsanıklı olacaktı
Şiirler yazacaktı anlık
Kalıcı olmadığını biliyordu artık.

Çıt yoktu kulağında
Aşka dair,
Kandırık/ta.

Kırlarda oynayan çocukları severdi hep
Bir tutam aşktı onlar
Geçmişte
Ve
Gelecekte.

Bütün kadınlar aşk ve şaraptı.
Sevene helaldi aşk
Kadeh tutana
Şarap
İçene de....

Aşk olsun
Aşk! ..

060714
Zehra Kemaloğlu Öztürk