...ve kadın anne olur; unutur her şeyi. Yaşadıkları ve yaşayamadıkları bir bir yitirir önemini. Hayatındaki tek önemli varlık bebeğidir onun için.
Karnında bir can taşıdığını öğrendiği an, önemli hisseder; özel hisseder kendini. Onun kalp atışlarını ilk duyduğu anda, kendi kalp atışları da karışır o minik vuruşlara... O minik canlı karnında hareket edince yakalar yaşamın ritmini.
Mutludur artık kadın... Tek kaygısı bebeğidir ve onun için dikkat eder sağlığına. Sonunda bebeğini alır kucağına; sıcaklığı ısıtır kadının ruhunu. Annedir artık kadın... İlk kez emzirir bebeğini; kadınlığın kutsallığını keşfeder...
Acılar yaşamıştır kadın... Bebeği ağlayınca, aslında hiçbir acının daha büyük olmadığını öğrenir, bebeğinin canı yanınca hissettiği çaresizlik yanında. Annedir artık kadın... Yaşadığı sıkıntıların hepsi silinmiştir. Yaşayamadıkları ise yitirir önemini. Hasta bile olmamalı, yaşamalıdır kadın, bebeği için; onu büyütebilmek için bakar kendine.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
