Kadın Şiiri - H. İbrahim Sakarya

İnsanız topraktanız hep cennetten gelmişiz
Âdemin can yoldaşı Havva’dır senin adın,
Akılla, sevda ile, sevgiyle yükselmişiz
Yaratılış gereği Âdem özdeştir kadın.

Nezaketin sembolü, muhabbetin kaynağı
Açılmış güle benzer nazlı yârin yanağı
Sevdiğine emanet yüce gönül konağı
Mutluluğun çiçeği sadık bir eştir kadın.

Kimi gurbette kalmış kiminin aklı sıla
Ana yarısı teyze, baba kardeşi hala
Bu bir sevgi harmanı gelmez akla hayale
Abla, bacı gerçeği, seven kardeştir kadın.

Kol kanat geren odur, yavruların üstüne
Can katar erdem katar kardan beyaz sütüne
Cennet ayağındadır bak Peygamber kültüne
Annelerin meleği başlarda taçtır kadın.

Beyaz atlı prensler vurulmuş güzeline
Herkes gıpta etmekte tel duvaklı geline
Ana başta taç iken olur tonton bir nine
Ailenin bezeği doğan güneştir kadın.

Gönlü güzel olursa Hint’te Çin’de bulunmaz
Canımız cananımız, asla onsuz kalınmaz
Âdem kadınsız olmaz, kadına doyum olmaz
Kalplerde bin bir renkle açan çiçektir kadın.