Kadim Kavmin Çocuk Yüzleri

Kadim kavmin çocuk yüzleri
Gözlerinde bin yılların masumiyeti
Hiç dokunulmamış bakirliğiyle
Avuçlarında çocuk hayallerinin sihri
Yaşama kattığı her bir gülücüğü
Baharın çiçeği kardelen renginde
Öyle sıcak ve yakıcı güneş tadında
Kış soğuğunda iç ısıtan
Doğaya renk katan birer filiz
Ki o senin yitik çocukların yurdum
Çağlardan bu yana kirlenmek nedir bilmeden
Süzülüp bir kuğu narinliğinde
Kadim bir selamıdır getirdikleri
Giderken vedasız kavimlerden.

Ey kainat ana
Nerden bilecektin ki
Senden alınanla katledilecek senin en masum yüzün
Evlatlarının çığlıkları bile duyulmayacak
O gülümseyen yüzleri korkuyla donuk
Şaşkın çaresiz bakışlarla veda ederken
Şimdi bir ananın yitirmişliğinin ahıdı duyulmaz olan.

Ey kainat ana
Çığlıkların duyulmuyor bu aciz evlatlarının kulaklarında
Görmez olmuş hissetmez
Zevk ü sefalarda mazlum olmuş katilleri çocuklarının
Eldeki sihir dokunmamış hayallerine
Yaşama atılan ilk adımda kaskatı
Donmuş bir zamanda erteli şimdi
Yaşanılası yaşanılamamışlıkları
Mazlumu oynayan katillerine bakıyor
Öfkeli ve sitemkar.

Bir çocuğun gözyaşlarıyla
Dağlar ve ovalar aşarken çıplak ayaklarıyla
Kucağında sımsıkı
Bir can parçası taşıyan ana
Vedalaşamayan evladıyla
Kaybettiğinden habersiz
Senin yüzün müydü
Yoksa körlüğümüze cevabın mı?
Evlatların koparıldılar memeden
Sana akıtılan gözyaşları kandan
Feryatları ellerindeki taşları kadar
Çocukluğun tatlı hayal sihirleri
Yüreklerinde saklı erteli yarınlar için
Sımsıkı sarılmana hasret çocukların
Sana aç ve yitik…

(16.11.2008 İstanbul)