Kaderin Yalnızlığı Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir köşede unutulmuş eski bir şiir gibi,
Kendi kaderime küsmüşüm sessizce,
Yalnızlığın soğuk elleri dokunur tenime,
Bir başımayım işte, kimim var ki gerçekte?

Yüreğimde taş gibi ağır bir yük,
Kırık bir saatin tik takları gibi,
Zaman geçmez, acılar hep aynı,
Bir ben bilirim gecenin karasını, o dipsiz karanlığı.

Gözlerimde yorgun düşler, solmuş hayaller,
Bir yıldız kayar gökyüzünde, tutmak ne mümkün,
Nerde sevda, nerde umut? Kaldı hepsi bir yerde,
Çaresizlikle sarılmış bir ömrün peşinden sürüklenir gönlüm.

Bir isyan var içimde, sessiz ve derin,
Kaderin pençesinde bir kuş misali,
Kırık kanatlarımla uçamam artık,
Bir gölge gibi dolaşırım, kaybolmuş hayallerin izinde.

Ne bir dost, ne bir yoldaş, kaldı yanımda,
Herkes kendi yoluna gitti, ben hep geride,
Ömrümden eksildi her geçen gün biraz daha,
Kimsesizliğin ortasında, çaresizliğin koynunda.

Zamanın unuttuğu bir istasyon gibi,
Beklerim trenleri, gelmez hiçbir umut,
Bir yağmur damlasında ararım çocukluğumu,
Kaybolmuş masumiyetim, hüzünle dolu bir bulut.

Düşerken bir yaprak gibi sararıp solan,
Yazılmamış bir şarkının hüzünlü melodisiyim,
Kaderin soğuk yüzü vurur yüzüme her gece,
Bir avuç umudun peşinden koşan bir deli gibiyim.

Kader mi, keder mi, ne varsa hepsi benim,
Çekilmiş bir fotoğrafın solgun yüzünde,
Yalnızlığın dokunur içime ince ince,
Bir yol arar yüreğim, çıkmaz sokaklar içinde.

Bir ses yankılanır boş odaların duvarında,
Suskunluğun sesi bu, en çok o tanır beni,
Adını bilmediğim sokaklarda, sensizliğe tutsak,
Bir ben, bir de karanlık, yürürüz el ele sessizce.

Belki bir gün çıkar bu kara bahtın önü,
Belki bir dost selam eder uzaktan,
Ama bilirim, yine yalnız kalacak bu gönül,
Çünkü kader hep yoldaş, hep yanımda bir fırtınadan.

Bir ağıt gibi dökülür dudaklarımdan sessizce,
Beni unutan dünyaya bir sözüm yok artık,
Vurdukça vurur kader, ben yine ayaktayım,
Bir başımayım, bir de bu şarkılar, yoldaşım, yalnızlığım.