Kaderin mirası Şiiri - Yılmaz Bektaş

İsmin, cismin ,tenin rengin…
Eğer tercihin değilse bildiğin
Her şey kaderindir bilmediğin
Nefesin kokusu, nefsin coşkusu…
Bir korkular miras babadan oğula!
Burada doğdun da nerede doydun?
Ne geldiğin yer belli ne de gittiğin
Asıl gün doğumlarında nerdesin
Rüyalara dalıp gitmediğin günde
Altın sarısı maviliğin orta yerinde
Yüzün hangi yana bakıyor sonra Gözlerin hangi yana kayıyor söyle!
Güneşin doğuşu batışından kısa
Uzun süren bir günün sonunda
Gün batımlarında Boğaz’da
Gemileri geçerken öbür yakaya
Yedi tepeli şehrin sokaklarında
İnsanları ve kedileriyle bir arada
Büyük bir hesaplaşma başlar
Ahşap evlerin arka tarafında
Temeli çürük küf kokan barakada
Annesiz bin oğlan çocuğu ağlarken
Ocakta iki kap aş kaynar suyunda
Birazdan, göz değil karın doyduğunda;
Baba kaderin mirasına sahip çıkar
Babasından kalmıştır babasına da
Asıl kaderin budur artık anlasana…

Yılmaz Bektaş