Kaderin Kederi Şiiri - Nurcan Düzenli

Alnıma çizdiğim yolda sen hep karanlığı temsil ettin.
Gece loş ışıkların gözlerimde aydınlanmasıyla göründü yaşlar kaldırımlarda.
Susadığım tek susuzluktu beni susarak sevmen,
Kurak gündüzlerin acısı çıkıyordu ancak geceyken.
Hüznü ilk öpücük yaptın kaderimin kimsesiz tebessümlerine,
Ezberlediğim tek kelimeydi bu!
Ayrılık...
Karanfillerin ilkbahardan kopuşu,
Sıcak tuttuğum eller gidişine ılık.
Ben inanamadım hala,
Söylenen tüm şarkılar adına yazılmış adeta.
Biraz sersemleştim...
Artık bir gülüp hep ağlayabiliyorum,
Mevsimlere sorsan huysuzum, kalbime sorsan soğuk, ellerime sorsan yoksulum.
Ayrılığın kulağını çınlattın ölümü işleyerek adımlarına.
Göründüğü gibi ölüyorum.
Bu sefer senin yokluğunla, başkasının yanında.
Duysan gülüyorum, görsen biliyorsun.