Kaderin Bize Borcu Vardı; Adı, Yalnızlık ...

Alacaklıydık kaderden
Bütün anlarımızı bunun için yaşamıştık ikimiz
Yalnızlık yalvarıyorken vicdanımıza
Tekmeler savurup uzaklaştırıyorken
Biz beraber yalnızdık
Öpüşmelerimizin sesi yankılanırken uzaklardan
Mevsim gibi olurdu yüzümüz
Gökkuşağı değmiş gibi dudaklarımız
Renkten renge girerdik

Korkardık en çok ölümden ve kaybetmekten
Sonsuzluğu istiyorken bütün arzularımızla
Tek bedenle olamayacağını bilerek
Ayrıldığımız anlar olurdu
Dualar ederdik tanrıya
Köşe başlarında inzivaya çekilerek…

Birçok sebebimiz vardı yaşarken
Hayallerimiz yol oluyorken önümüzde
Sırf uzaklaşsın diye ölüm
Geri geri adım atardık
Hele kaybolmasın diye aşkımız
Ellerimizi bırakamazdık

Ve biz yıllar sonra bile ayrılmadık
Aşk değildi yaşadığımız
Ne yalnızlık ne sevda
Tutkuydu biraz
Biz vardık içinde

Geceler kapandığı anda yıldızların üstünden
Güneş bazen çıkageliyordu
Şaşırmıyorduk hiç
Gece güneşte olurdu;
Koskoca birlikteliğe sığamayınca
İçimizden kaçıp özgürce
Özgürlüğe doğru uzun bir yol alırdı
Ve biz özlesek de yanımızdayken
Ve ışık oluyorken kaderimize
Güneş olduğunu unuturduk yanı başımızda
Bizi izlese de uzaktan
Yalnız kalırdık
Sen uzakta değildin
Ve ben özlüyordum seni….

Adını ne olursa olsun önemsemiyordum
Unutmuştum
Her dakika çağırıyorken seni

Gözlerin dokununca düşüncelerime
Hafıza kaybı yaşardım
Ve yeniden doğmuş beynimle
Biz kez daha
Bir kez daha
Sana tutulurdum

Aşk değildi bizimki:

Gökyüzünden taşıp yer kabuğuna düşmüş
Islak bir damlaydı
İki kişilik yalnızlıktı
Yalnızlık
Yalnızlık…

Murat Güler