Kader Utansin Şiiri - Güven Küçük

Bir paket sigaranın dumanına hayallerimi gömdüm
Umutlarımı, sabah rüzgârlarının önüne savurdum
Kuytu köşelerde ağlayarak ıslanan yüreğimi
Güneşe asarak kuruttum
O yüzden rengi soluktur gülüşlerimin
Karanlığa hapsettim düşlerimi
Uykusuz geçen onca geceler utansın

Çok insan gördüm hayatımda birçoğu da dosttular
Bir gün vardılar bir gün yoktular
Ben hep Yanındayım diyenler
İyi ki varsın diyenler
Biz sana yeteriz diyenler
Çok değerlisin diyenler
Tek tek gidişlerini izledim görmediler
Laf olsun diye “Dost” diyen kullar utansın

Aşkı, sevgiyi, vefayı, sadakati şiirlerime sakladım
Gönlüme, aklıma, ruhuma sevmeyi yasakladım
Güvenmeyi, inanmayı, değer vermeyi bıraktım
Sevdanın tüm renklerini siyaha boyadım
Aşk dolu şiirlerinin üstünü karaladım
Bana bu şiirleri yazdıran Sevgili utansın

Hep Kara kışlar geçirdim yaz aylarında
Bir tomurcuk gül dahi açmadı dallarımda
Ne kokusunu aldım toprağın
Nede sırılsıklam ıslandım bahar yağmurlarında
Kurumuş çöllere döndü gönül bahçemiz
Kaktüslere bile gül açtıran kader utansın

Umudu kestim zaten yaşamaktan,
Çok bir beklentim de kalmadı aslında hayattan
Geceleri bir daha açılmamasını umarak
Gözlerimi kapatıp
Sabahları kahrederek uyanıyorum
Ciğerlerime dolan her zehir dumanından
Medet umuyorum
Her günün sabahında Allah'a şikâyet ediyorum
Çağırdığımda gelmeyen Azrail utansın…