Kader utansın Şiiri - Veysel Şimşek

Ana kör cahildir, çocuklar kaba,
Nedir ki bu telaş, nedir bu çaba,
İşi yok, gücü yok neylesin baba,
Boyun eğdim fakat kader utansın.

Aç kalmadı açık koymadım yine,
Nasıl geçmiş bilmem yirmi iki sene,
Gel hanım gel nolur imana dine,
Seni okutmayan peder utansın.

Çene durmaz birde asık suratı,
Haykırışı hatırlatır kıratı,
Söze söz karşılık bitmez abartı,
Bitmez keder, zalim kader utansın.

Çocuk baba değil anayı dinler,
Getirir huzuru herşeyi önler,
İçi, dışı bilmez gelip, gidenler,
Hanımsa tersine gider utansın.

Veysel der ki; Sebep olan kör cahil,
Tabiki bunada işsizlik dahil,
Nasıl düşman olur bülbül ile gül,
Hanım bensiz bayram eder utansın.