Kader Tarlası Şiiri - Dilaver Öztürk

Ezel tarlasına Kalu Bela'da ekilmişiz
Biraz sen en çok da ben
Kader harmanında çekilmişiz...

Tohumlar aşinaymış birbirine ezelden
Yeşermek için yarışırmışız
Güneşe karşı tez elden...

Yağmurlar yağmış
Dolulu hırçın gökten
İnadına bağlanmak istermişiz
Birbimize göbekten...

Fırtına kopmuş
Boran olmuş Nuh Tufanı
Ayırmak istermiş
Dostlar da yar ile yaranı...

Bir gün Promete yangını
Bir gün veba salgını
Yemyeşil fideler bir olup
Alt etmiş türlü çılgını...

Ezel tarlasında iki fideydik güne aşık
Dolanırmış gün be gün bedene
Eli kanlı fedai sarmaşık...

Bir secinin son harfi bendim
Yüzün görme ümidiyle
Yüzlerce harfi bir bir geçip yendim

Benden sonraki ilk harf sendin
Her daim kalbime serin esendin

Ama kader aramıza noktayı koydu
Gerçeğin de ta kendisi oydu...

Noktadan sonra ne ay yüzün görebildim
Ne de dostlar meclisine son kez girebildim...

Kader noktası kader tarlasının sonuydu
Bu da bize acun belasının son oyunuydu...

Kader tarlasında bitmeyen tohumlar
Kader noktasına açamayan çicekler.