Kader Rüzgârı Şiiri - Zehra Birsen Yamak

Gel ey kader rüzgârı dost olalım seninle
Düşme artık peşine zavallı bir yaprağın
Nasıl olsa çürüyüp karışacak teninle
Bari yaşarken koyma düşüne bir toprağın

Gel ey kader rüzgârı, koşturma beni bırak
Sebebim değil midir acele adımlarım
Bir koşu ki sonunda mutluluktan çok ırak
Hasta, yorgun ve bitkin bir beni hatırlarım

Bu yüzdendir her gece som yatağından çıkar
Bir uçurum dibinde uyur hatıralarım
Buz tutmuş yüreğime kardelen gibi bakar
Gün ışığına vurur bir kapı aralarım

Yeniden sevmeyi de bilirim suçlarımdan
Terk ederim gönlümü eteğine bir dağın
Sımsıkı tutsam bile kayar avuçlarımdan
Tutunur dal ararken savrulur darmadağın

Ne var ki yüreğimde kümelenmiş bulutlar
Bırakır coşkusunu gözlerime ırmağın
Kuş sütü kuru üzüm beslediğim umutlar
Takılır iplerine ördüğün koca ağın

Gel ey kader rüzgârı eyleme beni heder
Benim perişanlığım sana nice kâr eder
Gel bir kerecik olsun inadından vazgeç de
Demesinler yazılan sonuna kadar gider

Neden kader rüzgârı sen hep bana meyilsin
Git şu dağlara kükre en yücesi eğilsin
Onulmayan dertlerim neminden kapsa bile
Sen yazmadın kaderim küstüğüm sen değilsin

Sen derdimin ortağı hem de yaktığım ağıt
Yeter mi anlatmaya kalem ile bir kâğıt
Gel ey kader rüzgârı öylesine bir es ki
Bir kapıdan derdim al git bin kapıya dağıt

Vasiyetim olacak şu avcumda kalanlar
En yakın dostlarımdan en gerçekçi yalanlar
Kahrolmazdım soksaydı en zehirli yılanlar
Tüm ömrümü ağlatmış, güldürür mü son anlar

Estiğin yar mı rüzgâr gönlüm üzere şöyle es
Bir yanda aşk ağrısı bir yanda altın kafes
Kulağımda çağrısı kalsam bile tek nefes
Kalemin var mı rüzgâr kır uğrumda hükmün kes