Kader Perdesi Şiiri - Mustafa Fevzioğlu

Sen ne zaman gülsen,
Uzaklarında bir yerde açar çiçekler.
Baharın solgun nağmeleriyle filizlenir;
Rüzgarın soğuk nefesiyle büyürler.
Umuda ramdır her damlasıyla semanın.
Senin ilhamınla senden habersiz,
Ve sensiz açarlar.

Aslında uzatsan elini,
Bir teveccüh etsen tutmaya
Mesafeler anlamsız olur ya!
Zaman işte o zaman ilmik ilmik vuslat dokur ya!
Ama ruhun uzak gülüm ellerin olmasa da.
Sen uzaksın sonbahar olmasa da.
Sevdan uzak visal olmasa da.

Ben yine de bir çiçek tutarım;
Adından kalbime.
Bir çiçek sunarım adından kalbime.
Gülüm derim o al duvaklıya.
O kafi senin her halini al al içerime nakşetmeye.
Çünkü o sen, çünkü o senden, çünkü o senin adından.

Yasak değildir artık sana akmak.
Gözlerinde arsız, zamansız hülyalara dalmak.
Gülüşünü yüzümde bulmak, güneş gibi.

Ne çare, yaşanır mı hep hayal de hayal.
Uykuda hayal, nefeste hayal, hayalde hayal.
Binbir türlü hayalin bende ama,
Sen uzaksın.
Sen yasaksın.

Bilirim sen koymadın bu kuralları.
Oyunun kuralları bunlar, kader oyununun.
Dekor solgun, ışık solgun, perde solgun.
Kesildi dizleri hayalin umarsız baharlarda.
Ne gün saklar merhemi; ne gece koynunda.
Sabahsız hayaller de sermest artık.
Fersiz gözüm nasıl görsün önünü,
Daha yeşermeden gönlüm nasıl dayansın hazana.
Öyle ya; oyun kaderin, sahne kaderin.
Kadere isyan da yasak, kaderi nisyan da...