Kader öyle tuhaf ki.....

Yıllarca aynı gökyüzüne bakıp aynı acıları yaşamış ama birbirlerinden habersiz kalmış iki kalp vardı. Biri diğerini aradı, sessizce, bilinmeden… Sanki kalplerinde hep eksik bir parça vardı. Ve kader, en doğru zamanda, en beklenmedik şekilde onları yan yana getirdi.

İlk karşılaştıkları an, zaman durdu. Göz göze geldiklerinde kalplerinin derinliklerinden aynı fısıltı yükseldi: “İşte bu, aradığım…” O an, birbirlerini hiç tanımamış olmalarına rağmen yıllardır özlemini duydukları tanıdıklığı hissettiler. Çünkü o anda, ruhlarının kayıp parçaları birbirine kavuşmuştu.

Daha sonra konuştular… Yavaşça içlerini açtılar, acılarını, yaralarını, yalnızlıklarını birbirine anlattılar. Ve fark ettiler ki, kader onları sadece sevgileriyle değil, ortak acılarıyla da birbirine bağlamıştı. Onların yaraları, birbirlerine şifa oldu.

Aşkları saf, tertemiz ve tarifsizdi. Ne oyun, ne yalan… Sadece gerçek, sadece kalpten gelen bir bağ vardı aralarında. İkisi de hissetti: sanki yıllardır tek başına çalan bir melodi, nihayet eşlik eden notayı bulmuştu.

Ve o andan sonra, ne geçmişin yükü ne de geleceğin belirsizliği korkutuyordu artık. Çünkü eksik değillerdi. Birbirlerinde hem sevgiyi, hem huzuru, hem de ebedi bir yuva bulmuşlardı.