Kader Köprüsü Şiiri - Necati Yazgan

Rüzgâr, bu eski köprüyü sarmış karartıyor,
Yıllar, telâşlı yüzleri her gün sarartıyor.

Dönmekteler saat-başı akreble muttasıl,
Her bir adımda yaklaşılan vâdedir asıl.

İnsan, yosunlu rıhtıma bağlanmıyan gemi,
Keyfince boş zamâna demir atmak elde mi?

Açmaz akıl anahtarı bir türlü sırrını,
Yalnız duyar, fakat bilemez mâcerâsını.

Bir gün gelip sıkıştıracak hasta kalbini,
Dostlardan ayrılış Yenicâmî önünde mi?

Son merdivende hisseder artık gidiş neye,
Bir kubbeden geçer gülerek başka kubbeye.