Kader Hırsızı Şiiri - Mehmet Akif Ardıç

kader koydu adını, bir ince kader...
tuzak kurdu hayata,
ihtiyâra, gence kader...
cân'ı cânân'a kattı,
savurmadan önce kader...

ben mi kaldı biz'den; yoksa sen mi?
koymazdı sürgün; gönlün, ipektendi.

«sen, bensizliği bir âb-ı hâyât gibi içiyorsun;
oysa ben, cehennem bilmişim sensizliği.» (***)
ömrüme hasretten pusu kurdun,
kalbinde ölüm sessizliği.

sen, yeni açmış bir gonca; ben, dalında vefâ çiçeği...
bakışların, ârûz; şiir, elbisendi.

en kuytusunda bir var'la yok'un,
anladım bahârda çiçeksizliği.
adın okudular cinnîler ilkin,
doğduğumda kulaklarıma ninni.

rûhumun ilk gülüşü; sen, gülerkendi.
tarasam'dı zülfün; saçın örsem'di...

çöllere çizdiğim bir harf-i kaf'tın...
kanadı ellerin; ben, ellerinde kanadım.
yan bakışından ey yâr, nasıl korkardım

sanırdım cehennem, alevden, ateştendi.
çıldırmak korkusu, ölümü geçti...

geçtim tüm cennetlerden;
bir sû-i zân kaldı bende.
bakışları körelten
kör bir îzân kaldı bende.
silemedim gönlümden;
nankör yüzün, kaldı bende...

biçti kader hırsızı, ömrümü biçti.
gönlümden aşk diye, ölüler geçti.

birgün, getirecek beni sana, biliyorum,
tabut, -ki bu dört köşeli anahtar.
ey ölüm, gözlerini yum;
küçücük bir kızın,
küçücük bir kızın bu mezâr.

kıyamadığın bu yüz, bir hâyâta esîr şimdi.
aldığım her nefes, âb değil zehîr şimdi.

21 Eylül 2006

(...) çöl yağmurları - serzeniş şiiri'nden...