Kader Şiiri - Özlem Şahin

Ne yaptık kadere bilmiyorum,
Neyine dokunduk,
Hangi çıkarına mani olduk da
İnsanca yaşamayı çok gördü bize.
Tohum ektik sel aldı,
Fidan diktik el aldı,
Gül dikelim,
en azından gül bahçelerine dönüşür dedik
Diktiğimiz gül açmaz oldu.
Ne yaptık kader sana,
Ne yaptık ki,
elimizi attığımız her şeyi çıkmazlara sürükledin?
Hep bir yolunu buldun.
Sana inat çocuk yapalım dedik,
Yaptık büyüttük,
Hem de ne umutlarla dünyaya getirdik,
Ne hayallerle büyüttük.
Hastalıklarıyla yıllarca uğraşıp durduk,
Büyüdüler, aslan gibi oldular.
Onlara gül dedik,
Açtıramadığımız o gülü onlarda açtırdık.
Ellere kaptırdığımız fidanları onlarda büyütelim dedik.
Fidan gibi oldular, bakmaya kıyamadık.
Göz değmesin diye dualar ettik, ettirdik.
Yaşamımız düzene binecek derken;
Fırsat kolladığını unuttuk.
Öyle bir vurdun ki,
Ananın bağrını söküp, yavrusunu aldın elinden.
Babayı çaresizlikler içinde acılarla kıvranan,
Yaralı bir kuş misali karanlıklara sürükledin.
Yine olmadı be kader.
Yavrunun birini mahpuslar aldı,
birini de yalan ve yanlışlar.
Yine çırılçıplak,
Yine kaderin pençesinde can çekişen
zavallı küçük serçe gibi çaresiz kaldım.
Hem de bu sefer yalnız, yapayalnızım.
İşte kader;
Bende kala kala
Serçe çırpınışlı bir can kaldı.
Bir iyilik edip, onu da alsan diyorum.