Kaçış Şiiri - Nijat Ayvaz

Ne kadar uzağa gidebilir insan,
Kaçması en zor kendisi olunca.
Ben senin hayatından kaçarken,
En uzaklar,
Hep en tuzaklar olur.
Gölgem gibi aşkın.
Kaçış yönlerime eklenen.
Ve en uzakta da olsam,
Sıcak bir meltemle esir alan sıcaklığın.
Unutma çabam boşuna biliyorum.
Boşuna rüyalarıma esir ettiğim emanet tenler.
Hala hayattayken sen ve ben.
Silik bir resim karesi gibi
Esiriz zamanın acımasızlığına.
Ne bir tanıdık ses beni teskin eder,
Ne bir sıcak hava neşemi yerine getirir.
Yokluğunda alnıma düşen yağmur damlaları
Eşlik eder gözyaşlarıma.
Ne kadar uzağa gidebilirİm ki aşkından.
Sen yüreğimde oldukça.
Kaçsam kovalarmısın beni eskisi gibi!
Farkına bile varmadığın bir benim artık.
Göz pınarlarım kurumuş,
Şimdi yabancı ellerin dokunduğu tenin
Ve katlanılır olmaktan çoktan çıkmış,
Kiralık dudaklara emanet dudaklarım.
İsyanların en küçüğünü bile çoktan özleyen yüreğim,
İşitilmezliğin isyanını koparır da,
Yalnız kalır savaşında.
Nasıl bir işkencedir bu böyle.
Nasıl unutamaz olur insan sevince.
Ve neden sen olur gün gün.
Nasıl bir kaçıştır ki bu,
Kaçtıkça uzak kalamadığım
Uzak olduğunu düşündükçe,
Yakınlaştığım...

22,09,2002