Kaçınılmaz Şiiri - İlknur Kavlak

Güller gecede tomurcuktu
gecenin yolu uzundu uzaktı
kıvranıyordu aykalarında ayrılışların
ve sisle örtülü yüzünde şehrin
ertesinde gizlenmiş suçlamaları
ağzından kaçırıyordu.
yine de
güller tomurcuktu gecede.
gün gibi sabırsızlanırken savurmak için
yapraklarını ışıkla
sabırdı
içten içe terdi renginde kanlaşan
özlemdi sabah çiği ürpertisine
gözyaşıydı güller
hiçbir sözle asılı durmayan
kirpiklerin tuzlu ezgisi...

aşkı
öyle inadına değil.
aşktı
ve gecenin zifrini yaran yıldızdı
pervasız.
acıydı
savunmak zorunda kalmak tomurcuğu
ama ok atımlı saplanmıştı bakış
sislere boydan boya hançerdi
yıldızın güle eğilimi.

İlk kucaklaşmada
kapı aralığından gülümsemişti şiir
gülüm sevmişti
sezmişti;
dikenlerini kırsa
kırmaya pişman değildi
kökünü kanırtmaya hiç

işte gün duruyor önünde
varsın ertesinde saklasın gecesini
hesaplaşmaların.

rengi giz değildi
kokusu sır.
cesareti güzelliğinden değildi,
korkusu yalnızlığından.

işte toprak
işte su
işte hava ve güneş
ve işte ince bir dalın ucunda
tomurcuğunda
duruyor o.
pençenin geçtiği yerden değil sancısı
taç yaprağı utançtan değil.

gün gibi sabırsız işte
ve rengince coşkun.

varsın ezgisi titretsin yaprağını
varsın ertesinde kan
ince gövdesinden damlayıp
erisin yangının içinde
gün güle sabırsızlanıyor
ve işte aşk
köküyle sımsıkı sarılıp yaşama
kaçınılmazın ta kendisi oluyor.