Ne tuhaf,
Doğup büyüyüp sonra ölüyoruz.
Hepimizin ayrı derdi var, ayrı koşuşturmacası.
Bazen birbirimize çarpıyoruz,
Ve zaman çalıyoruz sadece ömrümüzün bir kısmından.
Ölüm denen illet; sadece ölüm haberi alınca aklımıza geliyor, bir yakınımızı kaybettiğimizde aklımıza geliyor ya da en fazla gün içinde 3 dakika konuşulan ve sonra unutulan muhabbet oluyor.
Oysa hep farkında olmalıyız bunun.
Hep hatırlayarak yaşamalıyız.
Ama biz umursamadan yaşıyoruz, farkında olmadan.
Kızmalarımız ve nefretlerimiz boşuna, sevmelerimiz boşuna.
Hep çok dertliyiz.
Hep çok üzgünüz.
Hep, çözüm yolu aramıyoruz ve pes ediyoruz.
Bazen sadece gözümüzde büyütüyoruz.
Olmadık anlamlar yüklüyoruz herşeye.
Oysa hepsi boş.
Bir gün hepsi toz parçalarına ayrılmış bir elmas gibi dağılıp yok olacak ve geriye hiçbirşey kalmayacak.
Ölüm kaçınılmaz bir gerçek.
Kayıt Tarihi : 8.10.2019 00:47:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
beğeni ile okudum
TÜM YORUMLAR (1)