Kaçarak Gökyüzüne Şiiri - Ulvi Koçu

şimdi evinin bacasından,
gökyüzüne akan duman olmak vardı;
seni ve düşleri kaçırarak...
karışmak vardı yıldızlara
hayata dair ne varsa boşlayarak...

yitip gitmak öyle sessizce,
sobadan çıkan yangın efkarıyla...
kömür kokusunu hapsederek;
başıboş herhangi bir odaya...

geride kalmazdı o zaman;
açlık, yoksulluk, ayrılık
sığınırdık uzay boşluğunun bilinmezliğine...
ömrümüze yeni çukurlar açarak...
öyle sessiz
öyle ürkek
her gece ayın çevresinden bakmak;
yalandan daha yalan dünyaya
aralamak gerçeğin raflarını
ve umarsız yorulmalara el sallayarak, korkmadan...