Kaçalım Şiiri - Erdal Ceyhan

Yirminci yüzyıl insanlarıydı bunlar,Martha!
Yaşadıklarını sanıyorlardı
Tutkulu yaşamlar çelmişti akıllarını
Oysa, el ele tutuşmak
Sevişip, gülüşmek vardı.

Ben anlayamazdım onları Martha!
Sinsi sinsi bakan gözler,
Kirli, kinci, çirkin yüzler
Benim dünyamdan uzaktı
İşin sonunda gözyaşları vardı.

Yalan söylediler bana,sana,insanlara
Aldılar elimizden ekmeğimizi
Kime yakınaydım Martha!
Katilleri akıllıydı,
Hırsızları hem kadıydı da.

Oradayken yalnız seni sevmezdim Martha,
Benim dünyamda
Pembe renkli çiçekler, mavi kanatlı kuşlar
Küçük, güzel böcekler yaşardı
Ben ölülerden kaçtım.

Bakma; ezildim, yuvarlandım
Hiç düşünmeden geldim buralara dek
Ben yaşamayı bilirdim, güzeldi
Hele mis gibi insan kokan
Anamı, babamı unutamam Martha!

Ama bir şeyler var şimdi
Kuşku gibi, umut gibi, şuramda kımıldayan
Kimden? Yoksa kendimizden mi kaçtık biz,
Söyle Martha, söyle!
Bir bildiğin varsa söyle.

Niçin ağzını bıçaklar açmaz oldu,
Biz eskiden böyle değildik
Hem ikimiz yollarda neden yayayız
Yoksa! Biz nerelere gidiyoruz Martha?

Korkağım, kabul
Bilemezsin, yüreğim de yok benim
Onun için gözlerim yaşlı değil Martha,
Ya sen! Ya sen ufacık Tanrıça
Ya senin yüreğin neden iki parça.

Hadi ben düşünmeden geldim buralara
Hadi ben onlardan değildim
Ama, ama neden?
Sen benim neyimdin ki, Martha
Neden geldin peşimden.

Demedim mi, biz yanıldık,
Hani, hani çayırlarda
Mavi gözlü kuzular oynardı,
Ya çocuğuna meme veren
O kadınların ne suçu vardı?

Ver elini Martha, geri dönelim
Şu kara gözlü senin, şu mavi gözlü benim
Sevelim.
Haydi Martha haydi!
Yüreği insan için çarpan
İnsanlara gidelim.

.........(Malatya,1962)