Kaçak Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Terk etmişsin beni, öyle diyor ortak dostlar.
Dünyada ilk terk edilen ben değilim ya!
Hem kimler terk etmedi ki beni bugüne kadar.
Terk et be güzelim,
bir de sen terk et,
kaç yazar.

Ne diyeyim artık olan olmuş,
vazgeçmişsin zaten benden.
Ama daha doğru olmaz mıydı
kendin söyleseydin bunu bana?
Sevdamız başlarken dostlar mı vardı arada?
Ne güzel ve yalındı herşey sevdamızı yaşarken,
sen ve ben,
sadece iki ten.

Birlikteyken yetti de gücün her şeye,
bir eyvallah demeye mi yetmedi terk ederken,
bir eyvallah demeye.
Senden, senin sesinden,
senin gözlerinin içinden,
senin yüreğinden işitseydim keşke bunu.
Söylemeyi bırak,
haykırsaydın hatta yüzüme
'seni terk ediyorum diye'.
Yeter ki deseydin be...

Sıkardım gözlerimi
akıtırdım gözyaşımı yüreğime.
Sana ait kısmını söker yüreğimin
verirdim eline.
Kalmazdı bende hiçbir şeyin,
kalmazdı bende,
merak etme.
Böylesine gidişin,
böylesine kaçışın,
ve bu korkun niye.

Hani sarılır, vedâlaşır, helâllaşırdı sevgililer
ayrılırken gönüllerince.
Hani terk edilen donakalırdı
gözlerini sabitleyerek terk edene,
Terk eden de kayboluncaya kadar gözden
dönüp dönüp bakardı arkasına
ve el sallarlardı biri birilerine.
Böyle okumuştum romanlarda
ve hep böyle görmüştüm filmlerde.

Olmadı be güzelim,
olmadı işte.
Bıraktın gittin ya beni sessizce,
boynu bükük kaldım şimdi bu şehirde.
Boynumu büken beni terk edişin değil,
kaçışındı be kadın,
hem de kahpece.

Hatırlar mısın?
Aşkımızı başlatan,
yüreğimi ilk çalan da sendin,
şimdi bitiren de sen.
Soruyorum kendi kendime,
böylesini hak etmiş miydim ben?
Kan damlasa da yüreğime,
nağmerdim arkandan bir damla gözyaşı dökersem.

27. 1. 2003 - Pazartesi / Saat:11.30