Kaçak Şiiri - Ahmet Dinç Kayıp Anahtar

Benden el etek çektiğin zamanlarda
İçimde bir yerler üşüyor.
Sınır boylarında buluyorum kendimi
Biranda
Mayınlı tarlalarında.

Biliyorum, yeşil ovaların
Çiçekli bahçelerin yasaklı bana
Onun içindir
Nefes nefese sığınacak
Bir kovuk arayan
Kaçağın oluyorum dağlarında
Sarp kayalıklarında.

Ve ateşler yakıyorum
Gecenin en koyusunda
Hiç el değmemiş
Hiç göz değmemiş
Hiç yel esmemiş
En karanlık
En kuytu mağaraların da.

Kâğıt yanıyor kalem dokununca
Kalem yanıyor kâğıda dokununca
Sen yanıyorsun ben dokununca
Ben yanıyorum sana dokununca.

Andan sıyrılıp
Zamanı yakıyoruz sonra.
Geçmişe ve geleceğe açılan
Tüm kapıları kapatıp
Dem’e akıyoruz el ele
Bedenlerimizden kurtulunca.

İşte böyle!
Her gece dağlarında
Ateşler yaktım
Demiri eritir gibi
Ve şekil verir gibi,
Yüreğimdeki örste
Döve döve su verdim
Aşk verdim
Bana dair ne varsa verdim
Seni anlatan kelimelere

Öyle çok biriktirdim ki sorma
Omuzumda ki heybem
Dolu ama
En az benim kadar kaçak
Kimliksiz ve isimsiz
Sana sunacaklarımda.

İzmir - 2014