Kaç kutlu zamana yeter ömrümüz

insan
sır gibi saklar yüreğinde her baharı
umut tarlalarını
ekini
boy veren altın sarısı başakları
mevsimi gelince
hasat toplamak adına
bekler
vaktinin gelişini

kaç kutlu zamana yeter ömrümüz
kaç saat geçer gider ömrümüzden
sevmeden
anlamadan
bilmeden
ya da kıyısında durduğumuz insanlığı
dinlemeden

gün doğar
bilinen hikayeler yeniden yaşanmaya başlar
ıssızlık kokusu sarsa da yanındaki sessizlikleri
gene yürekler aşmalı çölleri
gene dağlar delinmeli
sevgili olma adına

insanın hayatında
sevgi olmalı
bahar sabahlarına
beraber göz açabilmek adına
aynı yürek çarpmasıyla
başka gecelere de kavuşabilmek
aynı yastığa baş koyabilmek adına

insan biraz kendi olmaya varmalı
biraz yazılana boyun eğmeli
biraz dünyadaki benliğini terbiye etmeli
öyle ya
insan sormalı kendine
neden ruhu ile bedenini terbiye etmeden
geçer gider şu garip dünyadan
zira
doğru yaşamak için zaman az

şöyle bir
sıyrılsak maddeden
bir dirhemcik yenilensek
hiç olmaya varsak
sonra ve yeniden
şaşmış beşerliğimizden
saf ademliğe dönsek
nasıl olur

kaldırsak ellerimizi umut adına
insanlık adına
sevsek
kucaklaşsak
sıcak bir çift söz adına
açlığımız ruhumuzu doyursa
ve yeniden
en saf halimize doysak kana kana
elbet
bir düş olmasa bu

şöyle bir heyecan düşüverse yüreğimize
küçücük bir huzur kucaklasa
virane hanemizi
doysak hiç doyamadıklarımıza
doyasıya
nasıl olur

kaç mutluluk sığar ki
bir insanın ömrüne
o vakit iteleyelim ruhumuzu
sevince neşeye umuda
kucaklasınlar birbirini
insanlık adına

zira insanın
şu fani dünyada
insanlığını kucaklanmaya ihtiyacı var
sesle
sözle
değerek yüreğine
vicdanına temasla

zira insanın
doğru zamanlarda
nefsini terbiye etmeye ihtiyacı var
tıpkı ruh gibi
tıpkı duygu gibi
bedenin içindeki
yapayalnız benliğini
huzur merhemi ile sarmaya
alnına yazılan kaderle barışmaya ihtiyacı var

en uzak dağların ardında bilenen
ve belki en son ölümü
ama daha da öncesi
tüm sebepsiz hasretleri
bir hüzün yağmuruna bırakıp
yeni rüyalara
yeni baharlara
uyanmaya ihtiyacı var

hadi o vakit…

redfer