Kaç Kez Uyandım Derin Uykulardan

Kaç kez uyandım uykulardan
Ömrümün en güzel dizelerini yazarken rüyalarımda
Çırpınıp can verirken avuçlarımda binlerce balık
Dışarıda çocukluğum gibi yağıyordu kar
Hiçbir zaman hiçbir kelimesini hatırlayamadım oysa o dizelerin

Artık çocuk değilim diyorum
Ama susarak da anlatamıyorum hiçbir şeyi
Ufacık şeyler bile mutlu etmeye yeterdi beni
Şimdi avutmuyor en sevdiğim şarkılar bile,
Soru sormak aklıma bile gelmiyor
Kahramanlık denilmezdi belki adına
Ama yine de sorgulamak çamurlara bulanmış ömürlerimizi,

Sade ve anlaşılır bir Türkçe’yle
Anlatabilirdim nasıl sevdiğimi
Bir dinleyen olsaydı eğer,
Söyleyebilirdim en sevdiğim türküleri bağıra çağıra
Bir söyleyen olsaydı benimle birlikte

Kar yağınca nasıl güzel olur bu şehir bilir misin?
Ve ne kadar acımasızdır
Kar tanelerine benzetiyorum kaybettiğim her şeyi
Sıcak rüzgarlarla eriyorum her gün
Sanki hiç yokmuşum gibi davranıyor bu şehir bana
Oysa ben onu sevip de sevilmediğim herkes kadar seviyorum.

Kaç kez uyandım derin uykulardan
Kağıt, kalem bulamadım yanı başımda
Oysa en güzel dizelerini yazacaktım belki de ömrümün.
Yalnız gözlerini görmedim rüyalarımda
Bir de ellerini tutmadım nicedir,
Oysa sendin bu öldüren zehri salan beynimin ıssız yerine
Sendin imkansızlığını bile bana ölürcesine sevdiren.
Annem bilmez neler geçer aklımdan ikinci kadehin ardından
Hangi türküleri okurum yollarda çığlık çığlığa

Gözlerini düşünmeden de şiir yazabiliyorum artık
Hayal etmeden bir gün ellerini tutabileceğimi
Bir kere düşmeyegörsün yüreğime o ateş
Benim sevgim hepinize yeter...

2004