Kaç İnsan Kaldı Ki

Geldiğimiz gibi gidiyoruz
Daha fazla tüketip daha az üretiyoruz,
Dünyaya daha fazla bağlanıp Ahireti hep yok sayıyoruz,
Daha fazla uyuyup daha az okuyoruz,
Mesela daha az hayal ediyoruz,
Hayal edenlere de hayalperest diyoruz,
Hakikatin ne olduğunu bilmeden yalan söylemeyi hep bir adım önde tutuyoruz,
Farkında mıyız, her geçen gün insanlara karşı olan güven duygumuzu kaybetmeye başlıyoruz,
Çağ öyle bir yeniyor ki insanoğlunu,
İnsanlığı kazanmak, dürüst olmak, her zaman içi dışı bir olmak küçümsenecek hale gelmeye neden oluyor,
Gözler yalan söylüyor, daha da kötüsü kalpler kin ve nefret barındırıyor,
Güzel davranış sergilemek yapmacıklık diye algılanıyor bazen,
Ama şu var, gizliden gizliye yapılan güzel davranışlar nasıl oluyor da yapmacıklık oluyor,
Kim görüyor ve kim duyuyor Allah'tan başka,
Benlik duygusu tıpkı deniz salyası gibi kaplıyor her yeri,
İnanç gittikçe bulanıklaşıyor berrak ve duru bir nehirde,
İnce düşünmek, incitmemek, kırmamak ya da özür dilemek, haksız iken bile özür dilemek,
Kaç insan kaldı ki bu ihanet ve hayal kırıklığıyla tıka basa dolgunlaşmış dünya da,
Yanılmak belki bu yüzden güzeldir,
Kötü düşünmek değil bu,
Buz ateşe maruz kalınca erir ya,
İşte bu da böyle bir şey,
Nasıl ki dikensiz gül olmaz, kötü olmayan insanlar da olmaz,
Art niyet beslemeyenler, dürüstlükten ayrılmayan, Doğru yoldan sapmayan
Doğru yoldaşa hasret kalıp senelerce onu arayan soran,
Kaç insan kaldı...
İftira demeyip susan,
Gerçeğin bir gün tıpkı dolunay gibi karanlıkta apaçık ortaya çıkmasını bekleyen,
Düşünmek ve hissetmek arasındaki ince dengeyi sabit tutan,
Sonradan da olsa yine de hep affeden,
Kapısı herkese açık olan,
Kardeşliği, saygıyı, sevgiyi ve sadık kalıp ihanet etmemeyi kendine ilke edinen,
Kaç insan kaldı ki;
Umudu yüreğine gömüp yeşermesini beklemek,
Her günün gecesinde yanlışlarını yastığının terazisiyle tartıp Allah'tan af dileyen,
Ve de en önemlisi;
Ağlayabilen, yüzü vuslat göz yaşlarıyla ıslanan,
Kaç insan kaldı ki...