Kabuslarım Şiiri - Erdem Bağcı

o kadar garibim ki baba...
kendi yurdumda...
kabuslar görür oldum....
kelimeler düğümleniyor boğazımda...
kefenler giyiyordum...

dün gece yine baba....
uykuya daldığımda...
kendimi mezarda buldum....
bilmediğim kalabalığın arasında....
hüngür hüngür ağlıyordum....

seni abimi gördüm baba...
biraz ötemde uzağımda....
furkan nerede diye sordum....
biri vardı kucağımda....
ölme diye bağırıyordum.....

sen öleli on yıl oldu baba...
bense ellili çağımda....
ölmeden beter oldum....
sis eksilmez oldu dağımda....
yolumu bulamıyordum....

kan ter içinde uyanıyorum baba....
kimsem yok sağımda....
bir ses bir nefes arıyordum....
kuşlar ötmüyor bağımda...
bense uçuruma yuvarlanıyordum....

sabahlar artık olmuyor baba....
karanlık çökmüş otağımda....
hep boşluğu sarıyordum...
bir ses hep kulağımda....
sanki gel iye çağrılıyordum....

korkuyorum çok korkuyorum baba....
derman yok elimde ayağımda....
yavaş yavaş apalıyordum....
ismin vardı titreyen dudağımda....
kurtar diye yalvarıyordum....

gün boyu kendime gelemiyorum baba....
oklar saplanıyor sadağımda....
hayal bile kuramıyordum...
palangalar var ayağımda....
dikenler çevirmiş saramıyorum....

sevdiklerimi seni be baba....
kendi toprağımda....
çarede aramıyordum....
neden bilmiyorum baba.....
buralarda duramıyordum.....