Kabuslarım 2 Şiiri - Mehmet Halil

Genetik kalıntılar gibi geçmişten gelen bir hayatın devamını yaşıyoruz. Oyuncuları ve seyircileri olduğumuz bir hayat… iki tarafı tura olan bir para ile, yazı tura oynanan…
Oyunun dışında kalanlar, oyuna alışamayanlar kara listede, kara listede beyaz harfler gibi duruyorlar… yazıyı ve yazgıyı değiştirmek için uygun bir şekilde yerlerini almaları bekleniyor… iyi bir yazar çıkmıyor bu hayattan. Çıkmayacak harfler sıkışmadan…
Sıkışıp ateş almadan…

***

Söze doymuş insanlara söylediğim zaman sözlerimi, cama çarpmış gibi yaralı bir şekilde buluyorum. Yaralı sözler nasıl görevini yerine getirebilir? Güneşte mum ışığı gibi fark edilmiyor.
Çamura, ota, boka söylersem, içlerine işliyor, yapılarına zarar veriyor, huzurları kaçıyor.
Kim uyanmak ister rahat uykudan? Onun için suç işliyorum. Öyle ya, ne hakkım var huzurlarını kaçırmaya… suçluyum… ölüm fermanım yazılıyor. Bilmiyorlar ki söylediklerim benim değil… Ölülerin kulağına fısıldadıklarım.

İnsan yenildiği için mi nesneler tükeniyor,
Nesneler tükendiği için mi insan yeniliyor?

***

Paranın ömrü uzun
Yüreğin ki kısa…
İki avcısı ruhumuzun
Ruh çırpınıyor arada.

***

Paraya tapanların götü büyüyor
Götü büyüdükçe paraya daha çok ihtiyaç duyuyor
Para değimli bizi kalıptan kalıba sokan
Çek cezanı: Ey parayı yaratan…

***

İşim çok zor çooook…
Bütün gün,
duvara düşen gün ışığını tutuyorum
duvarın ardında bir sürgün,
gün sonuna doğru yoruluyorum,
hani bayrak yarışı nerede?
Ben de yoruluyorum,
Ve ışığı bırakıyorum.