Kabus Akşamlar Şiiri - Cengiz Kapusuz

Günlerdir mahsun, günlerdir öksüz bu kalbim.
Terkedilmiş bir virane gibi, kapımı çalanım yok.
Yorgun gözlerle bakıyorum semaya,
Belki yalnızlığımı paylaşır diye.
Hazanım soldu, baharım kış oldu.
Yüreğimde yaşayan o çocuk varya! işte o çocuk dün öldü.
Yaşam okyanusun dev dalgalarında,
Yelkeni yırtılmış bir gemi gibi,
İstediğin yere değil, istediği yere sürüklüyor seni.
Ben şimdi okyanus muyum, gemi mi?
Bunu bilememek ızdırap veriyor şu zavallı yüreğime,
Kahrediyor beni, bu ayrılık, bu sensizlik, bu sessizlik.
İçimde bir sıkıntı var, sebebini bilemiyorum.
Sevmekten değil,
Karşılık bulamamaktan yorulmuş bu yüreğim.
Hep sevdikleri için çarptı, oysa şimdi çok yorgun.
Sana olan sevgim kainatın en büyük limanı,
Yalnız o sevgi yüklü gemi gelip demir atarmı diye bekliyor,
Bilemiyorum o gemi gelirmi ama,
Gelmekteki umudum hep var olacak.
Beklerken tan yerinden,
Ya bir güneş gibi doğacak, yırtarak okyanusları.
Ya da ömrüm tamam olacak,
Aydınlığın üstüne kabus gibi düşmüş akşamları.