Kabus Şiiri - Burak Aksoylar

ateş böceklerini görünmez kılan bir karanlığın içindeydi evi.
sabah olduğunda öten horozların,
sesinin kısıldığı noktada.
insana hasret bir çift göz,
sevgiye muhtaç bir çift el,
ve kendini yitirmiş bi zihin taşırdı,
tüm gün bedeninde.
ezan sesleri,
kulak zarlarını eritirdi tüm gün.
yine de inat eder, dua etmeye gitmezdi.
akşamın kasvetli doğuşu,
mutluluğun tek kaynağı olan,
uykunun habercisiydi onun için.
gün ışığı görmeyen penceresinden,
böyle akıp giderdi günleri…
şafak vakti ise,
ürpertici bir kabusa açardı gözlerini.
o kabusun adı “yaşam” dı…