Kabus Şiiri - Arda Töre

Camlı dolaplarda, en sevdiğim reçellerin arasında beklettiğim
Çocukluk hayallerim,
Sonra devam etmek için yarım bıraktığım kitaplarımla,
Küflenmeye, kokmaya başladılar;
Sanki üstleri açık kalmış gibi..

Boş,

Hayat derslerinin yaptığım hatalar karşısında
Çaresizlikten rapor aldığı, bomboş bir eylül sabahında
Bomboş bir odada yeni uyanmanın verdiği hafıza kaybına bağlı
Hareketsiz yatıyorum, gözlerim boş tavanda,

Etrafımdaki sivrisinekler
Her bir kötülüğüm için birer birer sokuyorlar beni
Her biri farklı bir yerden, farklı bir isimle
Hepinizin acısını çıkartırken herbirinizin adını vızıldıyorlar kulaklarıma,
Direnmeye hakkım yok diye külçe gibi bıraktım kendimi yatakta

Ben sevginizi emmiştim zamanında,
Şimdi siz felç olan kalbime doğru her yerimden kanımı emiyorsunuz,
Unutmak istiyorum hepinizi, kötü birer şaka olduğunuzu,
Yapayalnız bir sabahta, şu boş odada, söndürmek istiyorum bu acıyı
Bütün gece mutluluk veren bol buzlu bir vermut gibi,

Ama bir dakika, bu ses..
Oh neyse! kabusmuş...
Banyodan gelen duş sesine bakılırsa
Dün gece de bol buzlu bir vermut içmişim,
Yalnız değilmişim hala