Kaburga Kanseri Şiiri - Abdullah Korkmaz ...

Burnumu cama dayadım ve

Nefesimden bulanmasına aldırmadım görünenlerin

Aslında belirsizleşmeleri azaltıyordu

Gidenin ben mi yoksa hep kıyılarda bulduklarımız mı

İkilemimi

Camlaşmayı becerememiş bir iki kum tanesini de

Ciğerlerime kadar gitmelerine aldırmadan

Çektim içime

Boğazımda hep bir gıcıkmışçasına

Duran ne kadar yırtınsam da çıkmayan

İsmindeki sesli harfleri kapatmaya çalıştım

Yaralı ellerimle

Olmadı taştılar

Ama diğer yanlara bulaşmaya çalışmadılar

Yol kıyılarında yine tuhaf bir tuhaflıkla

Çamura bırakıldığı halde

Çamurlu olabiliyormuş gibi görünen

Tek tip ayak izlerinden

Nedense herkesin eve döndüğü hissine kapıldım

Sonra kulak zarımın son parçasını da

Anlamsız bir melodiye kaptırdım

Sonra güneş gitti

Ve ışıklar çizdi gölgesi bol bir şehrin resmini

O çamurlu izler de zaten bu şehre aitti

Ama toprak bu ayak izlerinden tiksindiği için

Çamurlanıyordu bir ihtimal

Ve çamurda insanın hayatı kayıyordu

Belki de çamurdan bedenimiz

Geri toprağa kaynamak için

Bu şehrin ışıklarını yakıp söndürüyordu bize

Sonra nedense karanlıktan cesaret alıyormuş gibi

Ortaya çıkan rüzgarın

Ruhumu,bedenim dediğim çizginin

Dışına çekebileceği ihtimaliyle

Omuzlarımı sıkıyorum yarası

Tahammül edemediğinden kapanmış ellerimle

Telaşla avuçlarıma bakıyorum sonra

Çizgilerin yerli yerinde olduğunu görüp

Bu sefer de şüpheleniyorum,sanırım önceden

Daha uzundular

Rüzgarın daha az esen yerlerini bulmak için

Sağa sola kıpırdandığımda ise

Aslında bütün kaburgalarımın tek tek aynı yerinden

Kırılmış olduğunu fark ediyorum

Ellerime sığmayan ve içimi dolduran

Sesli harfleri düşünüp elimde olmadan gülümsüyorum

Beni götüren şey

Bir boşluğa çarpıyor ve yankılandığından çok çıkıyor ses

Burnum da kırılıyor

Ama cam, kum taneleri ve buğu hala sağlam

İçim rahatlıyor

O buğuya kazınıyor adın .ak