Kaburga Ayini Şiiri - Ali Umut Eryelkovan

Ben bütünleştim,
İçinde bulunduğum çukurla.
Kafamı çıkarmak istemedim.
Kurtuluş da istemedim.
Ben, beni içine çeken çukuru içime çektim.
-Birleşmiş sefalet zinciri.-
Kir, ter, kepek ve toz,
Sırtımdaki sivilcelerle,
Çiçeklerle,
Ve anne özlemiyle,
Bir başına bıraktığım bu çocuk,
Kafasını kaldırıp dünyanın ne kadar büyük,
Ve ne kadar yalnız olduğunu gördü.
Bir adım ilerledim.
Bulutların arasından süzülen ışık,
Denizin üzerine bir sarartı oldu.
Tek arzum,
Bu sessizliğe nameler sokuşturmak,
Yola kul olmaktı.
Ama her ne olduysa durdum kaldım.
İçimde tuttuğum dilekleri savurduğum ağzımdan,
Arkamı yasladığım gölgeme çekildim,
Adım adım.
Sonra,
Bu dinginlikle öyle bir nefes aldım ki,
İçimde sönmüş közlerimi yaktı yeniden.
Közlerim alevlendi.
Ve tüm organlarımı yaktı.
Hafiflemiştim.
Artık süzülmeye hazırdım.
Kurtuldum sanıyorudum,
Küllerimle kalakaldım.
Sen, o nasırlı ellerinle beni çevreledin.
Beni rüzgardan korumasan,
Bu kolsuz bacaksız kül yığınımla,
Nereye giderdim?
Saçlarımı okşadın ve gözlerimden arda kalana bakarak,
Bana her yaşın ölmeye müsait olduğunu söyledin.
''Ama sen yine de genç öl.
Çünkü ne kadar taze ölürsen,
O kadar çiçek kazanırsın.'' dedin.
Ve artık bir anlamı kalmayana kadar öptün dudaklarımı.
Küllerimden mavi alevler oluşturarak öptün beni.
Her şeyi yakabilecek meziyettesin.
Her şeyimi yak ve benimle yan.
Artık ateşten de yakmaktan da bıkkınsın,
Ama ben genç ölecekken,
Sen çiçeksiz toprağa yem mi edeceksin kedini?
Elma ağacına işeyen Adem'dim,
Kaburgandan vereceğin hayata aç,
Ve dudaklarına sarhoş.
Ellerini çekiyorsun,
Ellerin beni çevreliyordu.
Ben yeni bir benlik kazanıyordum.
Kabuğumda gözbebeği kadar bi oyuk açıp,
Işığa olan yoksunluğumdan bi haber,
Güneşi tanrı ilan ediyordum.
Ruhumu şeytandan geri alıp,
Önüne getirecektim ki,
Sen çoktan ellerini benden çekip,
Tırnaklarınla işlemeler oyduğun masana geri koymuştun.
Oysa henüz kollarımızı ve bacaklarımızı ve kaburgamızı,
Değiştirmemiştik.