Kabullen Gönül Şiiri - Müzahir Kılıç

Bir gün çalacaksa kapını senin
Ayrılığa boşa direnme gönül
Yalvarmak yakarmak nafile ise
Gururun incitme, eğilme gönül

Bilirim bir hüzün sardı içini
Yolcu yola çıkmış, sarmış göçünü
Boşuna arama sen de suçunu
Yok yere peşinden üzülme gönül

Şimdi diyorsun ki tanımasaydım
Samimi dostluğa bağlanmasaydım
Bu uyku halinden uyanmasaydım
Yüreğine gamı yükleme gönül

Geçen günler ile avut kendini
Sevgi narkozuyla uyut kendini
Kader de de sonra soğut kendini
Onulmaz dertlere bilenme gönül

“En”lerin hatırda başka yeri var
Kalbin üzülürmüş, gözlerin ağlar
Bize yeter deme, burdaki sağlar
Giden gitsin deyip, avunma gönül

İyi ki tanıdım, inan ki sizi
Yüreğime çöktü garip bir sızı
İster kader deyin, isterse yazı
Kabullen de daha direnme gönül

Şimdi gidiyorsun hakkın helal et
Ne bir haber bekle, ne yolum gözet
Adımı anarsan, hayırla söz et
Hatırından sakın çıkarma gönül