Kabul Şiiri - Muhammet İsmail Şahin

Hangi ruhun teline dokunuyor ellerin?
Kırılmış vuslatımız narin bir kalem ucu
Bir doğruluş bekliyor kağıtlar üzerinden
Mahrem bir sâzendenin maharetli parmağı
Çalamaz ki şu kopan tellerini kalbimin
İç içe geçmiş olsa bile derin yaralar
Bir küçük nazarıyla o ela bahçesinin
Ve bir cennetten düşme sedef taşı elinde
Bir bir çözülür asıl enstrüman sahibinin
Eli değince var'ı yok eden kişi benim
Haşa! Şöyle diyeyim: Ne tanrı ne meleğim
Aşk burcunda firakın vefalı sahibiyim
Artık dokunmam sana kabul! Bir sözle bile
Dokunmam sana kabul! Sonsuz bir gözle bile...