Kabuklarımızı Bir Kırsak

Bugün düşüncelerimle buluştum
Oysa hiç sözleşmemiştim
Falanca gün falanca saat diye
İşte şimdi kalem elimde dilimde yüreğimde
O zaman başlayalım kaldığımız yerden

Sanırım en büyük korkumuz yüreğimizdekilerin dışarıya serilmesi, olduğumuz gibi görünmek
Kalbimizdekiler fark edilince sanki güçsüz bir çığlığa mı dönecek en namahrem duygularımız
Ne var yanı bıraksak güçsüz yanlarımızda güçlüyle buluşsa
İnsanlığımız zarar mı görecek
Zayıflığımız çıksa gün yüzüne nasipsiz mi kalacak ömrümüz

Bu nasıl bir çelişki, nasıl bir yetiştirilme
Oysa zaaflarımız insan olma yanımız değil mi hem de en kuytu köşesinden
İnsan her zaman hayata karşı duvar olur mu sence
O da nem görecek, fırtınalar vuracak hem de en şiddetlisinden
O da kramplar yaşayacak
İçindeki nefsi terbiye etmeden nasıl karışacak içindeki şefkate

Bırakalım korkularımız akmasın içimize
Onları da paylaşalım hatta yaşayalım kendimizle
Gözyaşlarımızı nasıl akıtırız içimize
Silecek dostlar biriktiremedikten sonra nasıl paylaşırız acıları söyle

Kendimizi bütün yaşayınca zarar mı görecek kabuklarımız
Neden kendimizi kabukların altına saklarız
Ve bizi hayattan alan, insan olmanın tadından sinsice uzaklaştıran o tarumar bahçede açmayı bekleriz

Dokunmadan, paylaşmadan, sevgimizi göstermeden
Kaplumbağalar, midyeler kirpiler gibi
Ürkek ceylan olsak, bazen de aslan gibi kükresek ne kaybederiz
Hissettiklerimizi gölgelemeden yaşama katsak, duyularımızı bastırmadan, el ele hayatı tutsak ne kaybederiz

Gökyüzünde ışıldayan yıldızsam ne çıkar beni ateş böceği sansalar
Güçlü kapıların kilidi olsam, zayıflığıma aksam ne olur yanı

Kurtulsam bana giydirilen bu kabuklardan, bir kuşun kanadına konsam
Kendim olsam
Uçsam özgür vadilere, ben olan bahçe gülüme
Kendimizi anlatmaktan, yanlış anlaşılmaktan bu kadar korkmasak

Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak
Üzülmekten korkmasak
Bizi ne kadar kırarlarsa kırsınlar bir darbede yıkılmasak
Yeniden, yeniden açsak o kabuklardan sıyrılsak
Yılmasak
Yanılsak da vazgeçmesek

Tekrar tekrar hiç bıkmadan
Kucaklasak yeniden hayatı
Hayata yeniden başlamış gibi
O zaman belki kendimiz olmanın doyumsuz tadına varacağız
Kendimizi kabukların altına saklamanın neleri ellerimizden aldığını göreceğiz

Yanı iki gözüm başkalarına yansıttığımız yansımaların aslında bizden neleri aldığına şaşırıp kalacağız
Ne kadar yüreğimize yalnız kaldığımızı göreceğiz

Ellerin gözüyle eller ne der diye hapsettiğimiz duyguların çaresizliğini göreceğiz
Kendimizi nasıl hayattan kopardığımızı göreceğiz
Eller ne der diye nelerden vazgeçtiğimizi göreceğiz

Korumuyor kabuklarımız zarar veriyor bize
Bırakın yüreğinizi
Çocuk sevincine çevirin
Kurtulun bu yükten
Bu yükler ki bizi bize getirmeyen
Denizlerin ardını göstermeyen
Bizi yüreğimizle buluşturmadan esir eden
Bu kabukları kırın, yakın
Kül olsunlar açan bahçemizde, güle dönsünler