Kabuk Bağlayan Yara Şiiri - Ferhat Parlak

Bazı sabahlar vardır, gözlerini açarsın ama güne başlayamazsın. Yataktan kalkmak, dışarıya adım atmak zor gelir. Çünkü bir şey eksiktir, ama o eksiklik ne odadadır ne de dışarıda, tam içindedir, göğsünde... Sanki her şey normalmiş gibi davranman gerekir ama içinde fırtınalar kopar.
Bir zamanlar her gün sesini duyduğun, yanında olduğunu hissettiğin kişi artık sadece hatıralarda yaşıyordur. Gözlerin bir noktaya takılır, zihnin ona doğru kayar. Her an yanında olan o his, o sıcaklık, şimdi yerini derin bir boşluğa bırakmıştır. Kimi seversen sev, kimi görürsen gör, bir şey eksik kalır. Hiçbir şey o boşluğu doldurmaz.
Dışarıdan her şey aynı görünebilir. İnsanlar konuşur, güler, şehir yine aynı hızda akar. Ama sen, her şeyin değiştiğini bilirsin. Çünkü bir insan gitmiştir hayatından, bir daha dönmemek üzere... Ve senin içinde bir yerler kırılmıştır. O kırık parçalarla yaşamayı öğrenmek zorunda kalırsın.
Bir daha asla aynı olamazsın. Onunla paylaştığın anlar, güldüğünüz zamanlar, hatta bazen en sıradan konuşmalar bile senin içinde yankılanır. Herkes için önemsiz olan bir kelime, senin için bir dünyadır artık. O dünyaya her girdiğinde kalbin bir kez daha sıkışır. Elini uzatmak istersin ama tutacak bir şey yoktur.
Zamanın her şeyi iyileştireceği söylenir. Ama bazı yaralar vardır, sadece kabuk bağlar. Altında hala kanar, hala acır. Ve o acı, her gün biraz daha büyür. Belki unutmaya çalışırsın, belki başka şeylerle doldurmaya çalışırsın hayatını ama o eksiklik, o özlem hep oradadır.
En çok da yalnız kaldığında hissedersin bunu. Gecenin sessizliği, o boşluğu daha da derinleştirir. Uyumak istersin ama o uyku bir türlü gelmez. Çünkü bir zamanlar seninle olan biri, şimdi başka bir yerde, başka bir hikayenin içinde. Sen ise bu hikayenin dışında kalmışsındır.
Ama her şeye rağmen, en çok onu düşlersin. Yanında olmayı, elini tutmayı, sadece sessizce oturmayı. Her şeyin yolunda olduğu o anlara geri dönmeyi dilersin. Çünkü bazen özlemek, sadece onunla olmak değil, onun varlığıyla huzur bulmak demektir. Ama şimdi, huzur sadece hayallerde kalan bir duygudur.
Ve bilirsin, bir daha asla aynı olmayacak. Ama yine de, onu sevmekten vazgeçemezsin. Çünkü bazen sevgi, var olmak değil, hatırlamaktır.