Kabuk bağlayan yara değil

korkan yalnızca ellerim
gözlerim korkmuyor
alabildiğine kararan ayrılınca
ayrılmak bir sefer unutmamak için
gözlerim biliyor
ana gibi bir yar biliyor
uçurumlar dingin kardeşliği müjdeliyor
sıkılgan çocukluğumun gözleri büyüyor insan içinde
bakan göz ile aşina çıkıyorum
duyan ruh ile.

benim kadere inanmışlığımın sözleri cümlesiz dünyada, kelimesiz
hepliğim kımıldanmadan arşınlıyor,
soluk soluğa bilinen yorgunlukları.
burada susuyorum
susuşum yar ile mahrem.

acılar uzun sürdükçe utanıyorum çocukluğumdan
kalan yalnızca birkaç sözüm olmasın diye,
gönül katında duruyorum.
feryat, bağırınca işitilen olduktan sonra
yaşam sureti insanlardan oluşan bir boşluk.
sureti insan olandan el çekiyorum.
kendimi kuşanmışlığımın ipleri çözülse,
bu berhava yerde adamlığımı kimse tanıyamaz.

bir ırkın akranı düşüncem
düşündükçe unutuluyorum.
sıla-ı rahimin anlamını kime anlatsam kısır
kerbela'dan misal versem
yezid'in bir başı yaşıyor desem;
ali gebe.

26 haziran 2010/istanbul