beynimi sızlatan bu acı, kalemimi de acı burktu, şüphesiz...bu çalışma için: Bir canlının acıtılması kötü, bir toplum acıtmak kötülük, bir millet varlığını yıkmaya saldırı vahşettir... Daha bir düşünce olarak ne büyük insan ayıbı, hem vahşet, hem dehşete kapılmak… kendim denedim dile almayı bu vahşeti, kendim şaşırdım… ilginç bir çalışma örneği oldu bu şiir bana… ne çok ürpertiler ve ne kanatıcı bir aşılmaya zorlandırılıyor... bu kez şiirim beni farklı eğitti: bir depremde düşülebilecek şok ile ne kadar eğitili olunabilir gibi bir halsizliği duyumsadım, öğrenimlerin önemine, değerin ne kadar zor kazanıldığına...
Böyle mahzar ettim güvenoyuna
Ruhunu taşıyan Millet varlığına
Aldığım bu planıma uğradım sana
Senden de onay var mı paşam? Ama…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
