Kabahatli özür mektupları..

...
çocukken;
takvim yapraklarının arkasında ki yazıları okumaktı tek eğlencem..
henüz tek kanal ve siyah beyazdı televizyonumuz..
soframızda,bahçemizde gezinen tavukların yumurtaları vardı..
ve benim tek arkadaşımdı takvim yaprakları..
plastiğine benden başka kimsenin ayağı değmemiş
olan topumu saymazsak..

her yeni gün yeni bir sayfa,her yeni sayfa yeni heyecandı..
biten günün ardından yeni günü sabırsızlıkla beklerdim..
zaman bu kadar hızlı akmazdı o zaman..

biliyorum zaman şimdide o zaman..
birgün şunu öğrendim..
meğer yapraklar gün bitmeden de kopartılabiliyormuş..
iki sayfa birden okudum..
üç sayfa..
beş..
oniki..

henüz mevsim değişmemişti ki bitirdim o seneyi..
ve sıkıldım okumaktan..
çok sıkıldım..

düşen yapraklardı..
geçmeyen zaman..
eksilen ben..