Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şahsınızda tüm katılımcı güçlü kalemlerin kutluyor muhabbetle selamlıyorum.....osman hocama yakışan bu şah eseri ayakta alkışlıyor...tam puanla ....ANT,ALIYORUM.
Çokgüzeldi duygulanarak okudum, inşallah odallara başka künyeler asılmaz, sizide duygularınaızdan ötürü klatlarım, Her zaman iylikle kalın, Sevgi ve saygılarımla...
Duyarlı dost yürekleri ile dahada zenginleşmiş bu çok anlamlı mısralar yüreğiniz var olsun
Öyle çok ağladım ki o şehit ağacının diklidiğini ve onun dallarına altı bin mehmetimizin künyesinin takıldığını gördüğümde. bin dokuzyüz seksenden bu yana lanet teröre verdiğimiz mehmetlerimiz yüreğimizde yaşadığı gibi şehit ağaçlarının dalalrında yeniden yeşerecekler biliyorum.
Çok çok özeldi dizeleriniz. Özlemişim şiirlerinizi. Mahmetlerimizin mekanı cennet olsun. Onlar asla unutulmayacaktır ve hep yaşayacaklardır yüreklerimizde.
Saygılar yüreğinize
Nur olsun Derviş Özer gözünden akan yaşın,
Gönlüne otağ kurdun duyarlı vatandaşın.
Anıtların anıtı; daim dik kalsın başın,
Dünya durdukça yaşa sen ey şehit ağacı
Allahtan şehitlerimize rahmet diliyorum. manası ve anlatımıyla bir baş yapıt okudum usta kaleminizden. kaleminiz daim olsun. saygılarımla
mükemmel bir çalışma..
tüm emeği geçenlerin yüreğine sağlık..
namık cem
Size ve dostlarınızı kutlarım güzel clışmalar güzel anlatımlar hocamselamlar
selami
Şiir öyle güzel ve etkileyiciki duygulanmamak mümkün değil..duyarlılığınızı yürekten tebrik ediyorum..tüm şehitlerimize allahtan rahmet diliyorum dualarımız onlarla...
Dallarında şehidin künyeleri asılı,
Her künyede şehidin ismi kanı yazılı,
Yüreklerde dillerde okur dua fasılı,
Rahmet ile yücel sen ulu şehit ağacı....Hüseyin zarar
Şehit lerimize rahmet osun
şehitlerimizi şiirlerimizde yaşatan kalemlerde daim olsun
Kuşattı dört bir yandan , Anadolumu düşman,
Kurtuluşu başlatdı , Atatürk , taa! samsundan
Erzurum Sivas derken , gürlerdi Ankaradan
Dünya durdukça yaşa , sen ey şehit ağacı ..!...Erol SAGUN
Usta şaire , duyarlı o güzel yüreğe, bu güzel esere, bu dörtlük armagandır.Katılımcı dostlara selam olsun. Saygılarımla EROL SAGUN.
Bu şiir ile ilgili 81 tane yorum bulunmakta