K/ömür Karası Şiiri - Ahmet Yıldırımtepe

Tek gayesi, helâl ekmek parası
Sarmakla geçer mi yürek yarası
Sürülmüş bir kere kömür karası
Ne kadar yıkasa çıkmaz nafile

Bareti başında, çizmeler dizde
İç çekip ilerler meçhul bir izde
Karanlık kuyuda, derin dehlizde
Güne hasret kalır çıkmaz nafile

Gündüzü öğütür geceyi karar
Dalıp kabus görse hep hayra yorar
Gözleri aniden bir ışık arar
Kibriti çıkarıp çakmaz nafile

Kömürden karaymış alın yazısı
Helallik alır da gider bazısı
Yollarını gözler körpe kuzusu
Bir ömür bekler de bıkmaz, nafile

Bir kıyamet kopar yıkılır dağlar
Eşinin feryadı yürekler dağlar
Ardından yüz binler, milyonlar ağlar
Dönüp de geriye bakmaz, nafile