K a r a n l ı k Şiiri - Reşit Akdağ

Yalpalayış, yalpalayış, hep bu yalpalayış,
El etek öpmeler, eğilip kemik yalayış,
Kış günü tuhaf güneş, yaz gelince karakış!
Ben ki hataların yarenliğinde yakarış,
Ki ben çukurların dolduranı olmuşum…

Bir söylemiş, hep dinlemiş ve hiç duymamışım,
Dikenli otu tutmuş, sanmışım ney kamışım,
Durmaksızın üflemiş, üflemiş susamışım,
Kuru ekmek, tuz ve su olmalıyken tüm aşım,
Ki ben boş söylemlerin daldıranı olmuşum…

Düşerken “baş”ak benim, bakmadan gerisine,
“Baş”lık ki ne latif, uyuz keçi sürüsüne!
Geldiğim de ne yol ya, erseydi yarısına,
Ben ki sonların “baş” seçilmişim darısına,
Ki ben günahların en saldıranı olmuşum…

Sitemleri yollayın, şükür olsun param yok!
Derime ellemeyin, ellenecek yaram yok!
Bak üstüme gelmeyin, sabır ile aram yok!
Ben ki sessiz demdeyim, soluğum yok, nâram yok,
Ki ben cenazesinin kaldıranı olmuşum…

1994