K a n a r a ğ m e n...

Kana rağmen

ardına takıp koşanları
ilk düşüp
ilk kalkan
o kara rüzgar
korkmadan
usanmadan tozlarından
sıcak gün içine sürdü kendini

dizlerimiz çamur kadar yara
yapışmış
zehir zukkum
düşme yaslan sana

rüyalarımız var
dönerken savaştan
en çok
ve hep onlar için
kana rağmen
gülmeyi bilenlere
| çocuklara |
iki şeker borcumuz var diyedir
gerçek olsunlar diye uyandık

koşmamız lazım
bu dağ
bu yamaçlar
suyu tutumazlar
aşağıda umut var

| çamur sudan ağırken ellerimizi örttü.yakılmış ağaçlarımız |

kapanan gözler rengi görmedi
aç kalan ağız kokuyu
ve dil kendiyle ısladı ekmeği
boğaz çırpındı darlığından
yuttu yineden lokmayı
yılmadı

| mektubumuz var uzun uzadı ya kısalmış |

biliyorduk
yeşil kırılmaya hazır dalların
avuçtan akıp gideni tuttuğunu
saçımızın akına sürdük umudu
ilk tıraşımız
adamlığa adım atışımız
ve bıyık kestik sabahtan
delikanlıydık ele güne karşı
ışıldadı yüzümüz de inadımız

| erkeğin öyküsü bu kadını koklamış |

ucumuza iliştirdiler
debelendik
gözlerimiz ölüyken bile
izimizi sürdük
yakın zaman geçmişiz buralardan
vazgeçmez yüreğimiz kara sevdadan
sona bıraktık ölümü kaçmadık
bildik ki; iki kere gelmez ölüm

iyi dinle kendini
öykündür incitme efendini
saklama camlar ardına
yık şimdi duvarı korkma
harcında alın terin utanma
şeytan kaçamaz yalnızlığına

başarmak için gülmek lazım
yüzünü yıka aydınlan
umudu sakladığım dağım

| korkusuz oyunlardayım..aşk mesela..elime bırakılmış gece vakti..habersiz |

yolun bittiği yerde durma
tırman şimdi iç'in başladığı dağa
er geç dönecekler onlar da

14.11.2004 “ Adamına sevdalar “