Jeton Düşünceleri Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Sırtında ağır bir kara örtü,
Gece çökmüş, yıldızlar sönmüş,
Karanlık sokaklar, soğuk taşlar,
Yalnızlığın gölgesinde kaybolmuş.

Bir zamanlar coşkulu, şimdi sessiz,
Bir şehrin kalbinde yankılanır hüzün,
Küçük pencerelerde titrek ışık,
Gözyaşlarıyla sulanmış düşler gibi.

Bir jeton düşünce düşer kafamda,
Yıpranmış yapraklar gibi savrulur,
Sokak köşesinde bir köpek,
Sadakatten yorgun, umutsuz bakışlarla.

Kimi zaman, bir rüzgar eser,
Yıpranmış kalpleri savurur,
Yalnızca derin, yorgun hayaller,
Kayıp bir sevdanın yankısıdır her an.

Bir kuş, gökyüzünde özgür,
Ama kafesinin hatırası ağır,
Uçarken yankılanan bir şarkı,
Zincirlerini kırmak için fısıldar rüzgara.

Bir kadının sesi, şairlerin ilhamı,
Dolaşır dört duvar arasında,
Gözlerinde bir deniz, derin ve mavi,
Kayıp ruhların sesi, çığlık gibi.

Göl kenarında bir ağaç,
Yaşlı, kökleriyle yere bağlı,
Fırtınalara direnir, rüzgarlara karşı,
Hayatın sert yüzüne meydan okurcasına.

Ve bir köşede, eski bir kitap,
Kayıp sayfalarda gizli sırlar,
Gözleri okurken bir başka zamana,
Zamanın derinliklerinde kaybolmuş.

Yıldızsız gökyüzünde, bir ışık parlıyor,
Belki de bir umut, belki de bir rüya,
Kaybolmuş kalplerin özlemi,
Ebedi yalnızlık içinde bir teselli arayışı.

Karanlık gece, hüzün dolu,
Ama bir köşede hala sevda çiçek açar,
Bir gün bu yalnızlık da geçer,
Ve gün doğarken, umut yeniden canlanır.