İzmir Körfezi ve Karınca Şiiri - Ali Oskan

Bir öğle vakti idi, çıktım karşı yamaca,
Sırtımı dayadım da büyükçe bir ağaca,

Karşımdaki Körfez’e bir hayli bakıp kaldım,
Tarifsiz bir keyifle İzmir’i seyre daldım.

İzmir sanki masmavi tülden gelinlik giymiş,
Körfezin kıyıları ilmek, ilmek işlenmiş.

Seyretmek ne güzelmiş onu Dede Dağı’ndan,
Koparmak mümkün değil beş bin yıllık bağından.

Smirna’dan İzmir’e ne dönemler geçirmiş,
Niceler hayat bulmuş niceleri yitirmiş.

Yaşanmış bu hayatlar hayalimden geçerken
Ve gönlüm bu hislerle hafızamı süslerken;

Bir kuş cıvıltısıyla dönüverdim sol yana,
Siyah bir yılan durur bakakalmış da bana,

Birden kendine geldi, öyle bir fırladı ki,
Tozunu görebildim arka tepecikteki.

Yılan gibi zehirli, şu soğuk mahluk dahi,
İnsandan korkup kaçar ne hikmettir İlahi?

Şu bilgisiz kafamı kurcalarken bu sual,
Bir karınca yaklaştı: “Çok cahilcedir bu hal,”

“Behey bilgisiz” dedi: “Ne var senden korkacak,
Senin korkulacak ta bir yanın vardır, ancak”

“Varlıkların içinde en basitinin bile,
Bildiği bu cevabı sen bilemezsen söyle; ”

“Ya senin sonun nedir, nereye varacaksın,
Boş kafayla düşünüp neleri bulacaksın? ”

“O Sevgili Rabbinin unutursan adını,
Hayvanlarda ararsın sorunun cevabını.”

Kendimden utandım da delik baktım kaçacak,
Daha sonra düşündüm kaçıp ta ne olacak?

Güneşi çağırırlar artık ufuk yerinden,
Bende kalktım yürüdüm o ağaç gölgesinden...

(6. Şubat. 1985 - İzmir)