İzmir'in Geceleri Şiiri - Ali Oskan

İzmirim güzel İzmir, sende doğup büyüdüm,
Çocukluk hayallerim senin ile süslendi,
Kuşlar ile uçarak, bulutlarla yürüdüm
Senin güzelliğinle kalbim daim hislendi.

Sende buldum gençliği, arkasından sevdayı,
Hem safiyane olan o mecazi aşkımı.
“Del” deseydi delerdim değil dağı dünyayı,
Ben böyle sevmiş idim mazindeki aşkımı.

Ona rastladığımda birden aşık olmuştum,
O gün buldum sanmıştım kaybolan benliğimi,
Ve peşinden aylarca, belki yıllar koşmuştum,
Yanılıp ben sanmıştım halbuki sevdiğimi.

O anılarım şimdi hafif bir tebessümdür,
Bu geçici aşklarım ne dildedir, ne sözde.
Sadece hafızada kalmış bir tecessümdür,
Kalbimde silik bir iz, ne eldedir, ne gözde.

O aşk sonrası kalbim arayışa geçmişti,
Hep sende aradığı bitmeyecek bir aşktı.
Firak volkanlarından kadeh, kadeh içmişti,
Nihayet bir gün buldu evrenleri de aştı.

İşte bu aşktır beni sonsuz asude kılan,
Evrenleri döndürür gönlümün derununda,
Budur silinmeyecek dilde, hem elde kalan,
Nice haller yaşadım o senin kurununda.

Senin gecelerinde mehtap ile oynaştım,
Yıldızları topladım, kehkeşanla söyleştim.
Dalgaları sayarak sahillerde dolaştım,
Yengeçleri izleyip, balıklarla sözleştim.

Yine o gecelerde gözledim karanlığı,
Ketum bir sırdaş gibi saklıyordu sırları.
Yalnız kalbim ederdi onunla yaranlığı,
Çünkü ondaydı pek çok sırrın anahtarları.

Senin gecelerindi semayı kulaçlatan,
Deldiren yedi göğü senin gecelerindi.
Sayısız evrenleri şefkatle kucaklatan,
Varlığa karip eden senin gecelerindi.

Senin gecelerindi bilinmezi bildiren,
Tefekkür düz geçerdi fikir zikzaklarından,
Senin gecelerindi kalbe aşkı sindiren,
Aşkla hayat çıkaran yokluk girdaplarından.

Senin gecelerindi tüm zıtları birleten,
Tezat cehenneminden huzur memleketine,
Teslimle yükselterek gönülleri şenleten,
En sonunda vardıran hakikat cennetine.

Ey İzmir! Güzel İzmir, son sözüm şudur sana;
Ben gibi niceleri büyüttün kucağında.
İnşallah hep beraber minnet duyalım sana,
Anılsın yeryüzünün ismin dört bucağında...

(19. Kasım. 2005 - İZMİR)