İzlerken... Şiiri - Nuray Açar

Akşam olup da eve düşünce beden,
gölgesi olmayan,
başlar sancılar sözcüklerin alfabesinde…
İlk arkaya, sondakiler hevesle
başta bir yerlere ilişirken…
Sinemada suare başlar,
benim bile bilmediğim anlamlar yüklü dizelerden...
Perdede,
tam ortalık yerde duranları,
gözler görür elbet,
gözüne gözüne öyle bir batar ki
kirpikler keser gözbebeklerini,
kan sızar koltuğa, omuz başlarına…
Kağıttan mendillere,
hareli kırmızılıkta
biraz da gözyaşına bulanan…
Çığlık keskinliğinde
bir genç kız ağıttan notalar döker
Atmosfere…
Ürkersin,
bir anda ve sinersin
olduğun yerde,
koltuğun merhametine sığınırsın,
oysa sevgiliye öykünerek,
sessizce kavrar tutar ikiyandan kollarını…
Heybetli bir adam,
kükrer sesiyle,
Ve tüm sesleri boğar,
görüntüsüyle korku salar…
Üstelik arsızca sırıtık yüz ifadesinde,
döner sanki yokmuşuz gibi,
yüzünü yüzümüze diker,
korku eser,
kuvvetli bir nefesle…
Acaba deriz, oyun mu?
Yoksa, gerçek mi?
Bizse oyunda bir parça dekora bulaşmış,
seyirci parmak izlerinde
gizli özne misali tutuklu kalan… nuray açar