İzimlerin Sonu! Şiiri - Cihat Şahin

Telvis etti bir asrı, devrimlerin kirleri!
Halkları mutsuz kılıp, kaos’a mahkûm etti.
Olmadı insanlığın, bu rejimden karları,
Sonunda iflas edip, dünyadan çekip gitti!

Gark eyledi beşeri, gözyaşına ve gama,
Huzura muhtaç asra, layık gördü kederi!
Kimini itlaf etti, kimi gitti idama!
Görmedi böyle zulüm, insanlığın kaderi!

Vaat ettiği refahtı, kıtlık çıktı altından!
Sefaletin böylesi, gelmemiştir şu arza.
Utandı koca şeytan, izimler in haltından!
Hayret eti iblisler, diktadaki şu tarza.

Devrim ismi altında, devirdiler ne varsa!
Ne din kaldı ne ahlak, yer ile yeksan oldu.
Nedense bekçilere, toplandı bütün parsa!
Devrimin nimetleri, başlara ihsan(!) oldu.

Yüzyıl boyu zulümden, kan ağladı şu cihan!
Katledildi milyonlar, “halk düşmanı”(!) denerek.
Nefret etti devrimden, ehl-i insaf, ins-i can!
Gizledi gadabını, kuytularda sinerek.

Tak edince canına, patladı volkan gibi!
Tercih etti ölümü, zilletle yaşamaya.
Tanklara göğüs gerdi, efsane insan gibi!
Devrildi kof devrimler, geçti halk son aşamaya.

Fıtrata zıt rejimler, bu kadar gider ancak!
Devrini tamam edip, atıldı bir çöplüğe.
Gönderde dalgalandı, halklara layık sancak!
Geberen devrim tezi, konudur bir repliğe!

Acı bir tecrübeyle, aslına döndü beşer!
Dinine davasına, ram oldu yeni baştan.
Yaradan göstermesin, yeniden böyle bir şer!
Yeter ki bitsin zulüm, vazgeçtik ekmek aştan!

Cihat ŞAHİN
19.11.2009-İZMİR